Het lijkt wel dat alle afgedankte tweedehands auto's uit Japan in Bolivië terechtkomen. Stadsbussen hebben zelfs nog de originele Japanse bestemmingen erop geschilderd. Toeval of niet, in Sucre zien we zelfs een vrachtwagen met reclame uit Maasmechelen op de deur!
Als er een merk is dat de straten domineert dan is het zeker Toyota. Tim kent ondertussen alle modellen en adviseert regelmatig wat wij later moeten kopen. Het is idd ongelooflijk wat men hier gewone stadsauto's op bikkelharde steenpistes aandoet. Nooit gedacht dat dit überhaupt mogelijk is.
Zoals in Peru is reizen met de bus in Bolivië zeer eenvoudig en goedkoop. Bv zes uur bussen voor 2-3 euro. In de busterminals schreeuwen vrouwen hun bestemmingen door de hal. Zoms vervelend luid. Maar in de meeste gevallen vertrekken wij ook al enkele minuten later. Alles verloopt vloeiend. Wij proberen maximaal halve dagen te reizen. Anders is echt te saai voor Tim & Janne (en mij).
Men mag natuurlijk niet kieskeurg zijn. De bussen zijn vaak afgeleefd met zetels in alle geuren en kleuren. Bij iedere stop komen hordes verkopers in de bus die allerlei eten of dranken aanbieden. Of mensen die meerijden en beginnen te zingen of met luidsprekers het een of ander wondermiddel tegen luie darmen uitleggen. Alle afval komt natuurlijk op de grond terecht (of gaat direct uit de raam). In de bergen komt er nog de geur van overgeefsel bij.
Onze rugzakken worden regelmatig op het dak ingestoft of komen terecht in een klep onder ons, vaak ingeperst tussen reuzezakken coca blaadjes. Een keer kregen we ze zelf terug gemarineerd met een lekkere visgeur. (Hilde was erg blij...)
Grappig is ook dat zodra we in een taxi of bus stappen de muziek vaak van traditionele naar westerse muziek wisselt. Meestal jaren tachtig muziek. Modern talking is hier erg in trek. Maar het kan ook eens Abba in het spaans zijn...
Buiten de grote steden bestaat praktisch geen individueel verkeer. Af en toe een Hummer of andere dure auto van de super rich.
Het is dan ook zeer rustig op de nationale wegen. Hier en daar een bus of vrachtwagen. Eigenlijk ideaal om te fietsen, denk ik. Maar zouden wij het echt nog willen? Het is zwaar werk. Wij ontmoeten fietser Renée uit Zwitserland in ons guesthouse. Hij is totaal afgepijgerd na verschillende passen van boven de 4000m komende van Uyuni. Met zijn 50+ zegt hij 'je moet het echt willen...'
Een ander - ons onbekende fenomeen - is dat grote wegen graag als drukmiddel tijdens stakingen worden afgesloten. Het is al de zoveelste keer dat geen enkele bus naar onze bestemming vertrekt. Weer zitten wij enkele dagen vast... maar geen probleem, extra rust- & leerdagen zijn altijd welkom.
Sönke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten