spaanse les in sucre

We zijn ondertussen meer dan een week in Sucre, de hoofdstad! van Bolivie. Anders dan in de metropool La Paz is hier alles zeer overschouwbaar. De vele witte koloniale gebouwen geven de stad een zeer mediteraanse flair. Overdag is het flink warm. Sinds Potosi zijn we ook meer dan 1300m gedaald. Weerman Tim meet geregeld 28 graden of meer met zijn thermometer.

's avonds zijn de straten bepakt met mensen. Je hebt moeite vooruit te geraken. Winkels zijn lang open en straatverkopers bieden al het mogelijke aan van eten over nagelknippers tot roofkopies van de laatste films. Voornamelijk studenten slenteren tot laat in de nacht door de stad. Je ziet overal jonge love koppels in parken rondhangen. In andere landen zal dit onmogelijk zijn... Ik denk aan lovely Lanaken waar al na zeven uur geen mens meer te zien is.

Hilde heeft spontaan besloten om taallessen in het Spaans te volgen. Daarom blijven wij iets langer dan normaal. Terwijl zij met haar prive leraar pratend door de straten wandelt, ben ik tot wiskundeleraar voor Tim & Janne geavanceerd. Best plezant eigenlijk (ok, twee leerlingen maar). Wij bouwen ook graag eens nieuwe bootjes of vliegtuigjes met afgebrande lucifers.

Wat Sucre aangenaam maakt zijn de goede restaurants en cafes. De mensen hier gaat het voelbaar beter dan in de andere delen van Bolivie. Ook hebben wij een tof nieuw guesthouse met terras gevonden. Zelf pannenkoeken maken geeft ons dat stuk Belgie gevoel. Interessant: Tim vraagt al sinds weken niet meer naar appelmoes of choko... :-)

Na schooltijd gaan we 's namiddags op verkenning: musea, uitzichtpunten, andersaardige kerkhoven, parken.

We hebben de stad nu wel echt leren kennen. Daarbij behoren ook de dagelijke vuurwerkknallers voor het een of andere feest. Of de vriendelijke zebras die hier het verkeer regelen. Afval moet in de hoogte worden bewaard... muchos perros.

We hebben zelfs traditioneel leren koken. Papas rellenas .. een leuke  avondactiviteit van Hildes taalschool.

Soenke

terug in de tijd.

in sucre zijn we naar een dinosaurus park geweest.
ze hebben daar geen skeletten gevonden maar alleen voetstappen op een muur en veel fossielen van zeedieren. de voetstappen op de muur, die eerst plat was maar nu omhoog geduwd is, zijn al 65miljoen jaar oud.
ze hebben de dino's ook levensecht nagebouwd. sommige heel groot maar ander piepklein.

Janne

observaties - reizen in Bolivia

Het lijkt wel dat alle afgedankte tweedehands auto's uit Japan in Bolivië terechtkomen. Stadsbussen hebben zelfs nog de originele Japanse bestemmingen erop geschilderd. Toeval of niet, in Sucre zien we zelfs een vrachtwagen met reclame uit Maasmechelen op de deur!

Als er een merk is dat de straten domineert dan is het zeker Toyota. Tim kent ondertussen alle modellen en adviseert regelmatig wat wij later moeten kopen. Het is idd ongelooflijk wat men hier gewone stadsauto's op bikkelharde steenpistes aandoet. Nooit gedacht dat dit überhaupt mogelijk is.

Zoals in Peru is reizen met de bus in Bolivië zeer eenvoudig en goedkoop. Bv zes uur bussen voor 2-3 euro. In de busterminals schreeuwen vrouwen hun bestemmingen door de hal. Zoms vervelend luid. Maar in de meeste gevallen vertrekken wij ook al enkele minuten later. Alles verloopt vloeiend. Wij proberen maximaal halve dagen te reizen. Anders is echt te saai voor Tim & Janne (en mij).

Men mag natuurlijk niet kieskeurg zijn. De bussen zijn vaak afgeleefd met zetels in alle geuren en kleuren. Bij iedere stop komen hordes verkopers in de bus die allerlei eten of dranken aanbieden. Of mensen die meerijden en beginnen te zingen of met luidsprekers het een of ander wondermiddel tegen luie darmen uitleggen. Alle afval komt natuurlijk op de grond terecht (of gaat direct uit de raam). In de bergen komt er nog de geur van overgeefsel bij.

Onze rugzakken worden regelmatig op het dak ingestoft of komen terecht in een klep onder ons, vaak ingeperst tussen reuzezakken coca blaadjes. Een keer kregen we ze zelf terug gemarineerd met een lekkere visgeur. (Hilde was erg blij...)

Grappig is ook dat zodra we in een taxi of bus stappen de muziek vaak van traditionele naar westerse muziek wisselt. Meestal jaren tachtig muziek. Modern talking is hier erg in trek. Maar het kan ook eens Abba in het spaans zijn...

Buiten de grote steden bestaat praktisch geen individueel verkeer. Af en toe een Hummer of andere dure auto van de super rich.

Het is dan ook zeer rustig op de nationale wegen. Hier en daar een bus of vrachtwagen. Eigenlijk ideaal om te fietsen, denk ik. Maar zouden wij het echt nog willen? Het is zwaar werk. Wij ontmoeten fietser Renée uit Zwitserland in ons guesthouse. Hij is totaal afgepijgerd na verschillende passen van boven de 4000m komende van Uyuni. Met zijn 50+ zegt hij 'je moet het echt willen...'

Een ander - ons onbekende fenomeen - is dat grote wegen graag als drukmiddel tijdens stakingen worden afgesloten. Het is al de zoveelste keer dat geen enkele bus naar onze bestemming  vertrekt. Weer zitten wij enkele dagen vast... maar geen probleem, extra rust- & leerdagen zijn altijd welkom.

Sönke

tupiza-uyuni: schitterende tocht naar de zoutvlakte!

onze vierdaagse tour van tupiza naar de salar de uyuni is de meest schitterende, onaardse tocht die we tot nu toe gemaakt hebben. de prachtige, desolate landschappen van de altiplano zijn ongelooflijk verschillend: zoutmeren in alle mogelijke kleuren vol roze flamingo's, rokende vulkanen, borrelende geisers, warmwaterbaden, bergen in vele pasteltinten, een verlaten spookstadje, tomben met mummie's, stoffige minidorpjes, woestijnen met bizarre rotsformaties, een eiland vol cactussen, lama's en vicuna's. en... in de vroege ochtend van de vierde dag de zon zien opkomen in de grootste zoutvlakte ter wereld is de absolute climax!!!
adembenemend...

we hebben op hoogten van 4000-5000m gelopen met alle warme kleding aan die we bij hebben om de ijzige, snijdende wind te trotseren.

onze traditionele mamita, nancy, de kokkin stond niet alleen de hele tijd klaar om lekkere gerechten te koken maar ook om thee te maken van cocablaadjes en gedroogde cactus om mijn hoogteziekte (waar ik als enige last van had) te onderdrukken. jammer genoeg heb ik niet van al haar maaltijden kunnen genieten.

de slaapplaatsen tussendoor zijn absoluut geen luxe maar dat deert niet, hetgeen je in ruil krijgt is zoveel meer waard. hoewel... slapen in een hotel waar alles van zout gemaakt is van muur, vloer, tafel, stoel tot zelfs bed, heeft echt wel charme.

elvis, onze chauffeur en tegelijk ook gids heeft ons gedurende deze 4 onvergetelijke dagen veilig over de moeilijkste pistes geloodst met zijn goed gesoigneerde 4x4 jeep.

tupiza.

tupiza is een vriendelijk, klein stadje waar we ons onmiddellijk thuisvoelen. anders dan in potosi wordt de dikke donsjas gewisseld in bikini en nemen we een duik in het door zonnepanelen verwarmde zwembad van ons hotelletje. als je de omgeving verkent, waan je je in het "wilde westen". cactussen staan op de geërodeerde
bergflanken die kleurschakeringen hebben van dieprood over roestbruin naar grijs.

vanhieruit organiseren we een 4daagse jeeptours in het meest zuidwestelijke deel van bolivië richting uyuni.

potosi, op 4090m, hoogste stad van de wereld.

aan onze reisweg in bolivië is wat meer puzzelwerk nodig en soms moeten we anders beslissen dan we in ons hoofd hebben.

in de drukke buurt van het busstation van cochabamba krijgen we te maken met de eerste onprettige ervaring op onze reis. terwijl we met de rugzakken bepakt op de middenberm staan te wachten om over te steken naar de ingang van het busstation, verschijnt er in mijn rechterooghoek een hand. voor ik mij kan realiseren wat dat te betekenen heeft voel ik een ruk aan mijn kettinkje. als ik me omdraai met de nodige scheldwoorden erbij is de dief al aan de overkant van de straat. hij rent en rent en wij hebben geen schijn van kans om hem in te halen met onze zware rugzakken.
als we binnen in het busstation van de eerste shock zijn bekomen, blijken er enkel nachtbussen naar sucre te rijden. 's nachts reizen doen we niet graag en nu willen we zeker zo snel mogelijk weg. we beslissen naar oruro te gaan. na bijna 5u kan de bus niet de stad binnenrijden omwille van een staking. minibusjes blokkeren de kruispunten. dus gaan we te voet  op zoek naar een hotelletje een 3tal km verder. van hieruit raken we de volgende dag weer niet met een overdagbus naar sucre. dat is nog eens balen. vandaar dat we in potosi zijn terecht gekomen. hier komen we weer wat op onze positieven.

de stad potosí is bekend vanwege de ‘rijke berg’, de cerro rico. deze berg torent boven de stad uit als een slaperige, kale reus. onder leiding van de spanjaarden werd al het zilver uit deze berg naar boven gehaald wat talloze levens heeft geëist maar ook vele schatten heeft opgeleverd. talrijke kerken, kloosters en koloniale huizen tonen dat de stad zeer rijk moet zijn geweest.
de situatie van de mijnwerkers in potosí is wel iets verbeterd sinds de dagen van de spanjaarden, maar nog steeds werken er veel mensen onder miserabele omstandigheden in de coöperatieve mijnen van tegenwoordig.

we nemen een minibusje naar plaza minero om de berg van dichterbij te inspecteren, in de hoop een paar waardevolle mineralen te vinden. j&t doen ondertussen aan steenklopperij. ze willen absoluut zilverkleurige stenen vinden en dat lukt hen ook. we zoeken onze weg terug naar beneden en bezoeken daarna het draaiende restaurant ( dat niet draait!!!) om van een mooie blik over de stad te genieten. verder doen we aan sightseeing in de stad vanachter het busraampje op weg naar terminal nuevo, een groot nieuw busstation,  voor een ticket naar tupiza.