wandelende palmbomen, lopende blaadjes.

we zijn terug uit de jungle, waaw wat een avontuur.

vanuit cusco vertrekken we met gids, kok en chauffeur richting manu nationaal park. onderweg bezoeken we pre-inca begrafenistorens in ninamarca, het folkloristisch stadje paucartambo en in tres cruces staan we op 3500m en zien de cloud forest in wolken onder ons. dan beginnen we aan de afdeling. regelmatig stappen we uit ons busje. terwijl moises, onze gids, ons de vreemste vogelsoorten laat ontdekken heeft cerilo, de kok, zijn veldkeuken opgesteld als we komen aanwandelen.
we lopen door coca plantages, zien rubberbomen en bekijken hoe ananas groeit.
in atalaya eindigt de weg en moeten we per boot verder stroomafwaarts. het regent, er staat veel wind en de onstuimige bruingekleurde rivier sleurt heel wat boomstammen mee. het waterpeil is hoog genoeg, jacob en david weten de diepere delen goed te bevaren. onderweg warmen we ons op in warmwaterbronnen.
slapen in een boomhut en wachten tot de tapir midden in de nacht bij de plassen verschijnt, is de max. helaas zien we hem niet. de meest ongelooflijke geluiden houden ons uit de slaap, niet wetend welk beest erbij hoort.
we slingeren als tarzan en jane aan lianen, steken rivieren over die onze laarzen laten vollopen en moeten onszelf overwinnen om voetje voor voetje via een boomstam het hoogwater te trotseren.

we ontmoeten wandelende palmbomen op zoek naar het beste plekje in de zon. geniaal hoe ze met hun veelvoud aan stammen in hutvorm zich een aantal meters op de grond kunnen verplaatsen. de palmboom met de dikke buik is ook niet mis. als zijn zaden vallen ketsen ze zo in vele richtingen verder weg.
ons pad kruist een keurig platgelopen weggetje vol lopende blaadjes. als we beter kijken zien we miljoenen miertjes op weg naar hun nest worstelen met blaadjes groter dan zichzelf. in het nest vormen zich paddestoelen op de aangevoerde bladeren en dat is het voedsel waar ze van houden.
sympathieke (pipilangkous) aapjes geven spektakel op hun zoektocht naar vruchten hoog in de bomen als wij een tussendoortje eten aan de rivier. moises doet perfect de lokroep na om te zeggen dat er eten op een bepaalde plaats is.
tijdens onze nachtwandeling zien we een heel veld vol flikkerende vuurvliegjes, we zoeken met gemak goed gecamoufleerde wandelende takken, de vleermuis vliegt rakelings langs ons om vliegjes te vangen in het schijnsel van de zaklampen. kaaimanogen loeren naar ons en minikikkertjes kwaken zich de longen uit het lijf. de spinnen worden tijdens de tocht alsmaar groter tot we zelfs verscholen tussen de schubben van verschillende palmbomen ware tarantula's zien, brrrr....

het waterpeil van de rivier zakt snel bij sterke zon, onze bootsmannen moeten regelmatig het water in om de boot over ondiepe stukken te duwen bij terugkeer.
deze ongelooflijke natuur zullen we niet snel vergeten.
hilde.