vanuit la paz vliegen we met een propellorvliegtuigje in slechts een uurtje over de machtige besneeuwde bergpieken van de andes naar de jungle. van 3660m terug naar de laagvlakte.
in rurrenabaque, een rustig jungledorp, vinden we een leuk hotelletje met tuki, de toekan, als troeteldier. de babykaaimannen zullen over enkele dagen naar madidi national park gebracht worden.
met onze gids oscar gaan we drie dagen de dieren van de pampas bekijken...
bajar, bajar... iedereen stapt uit, dus zullen wij dat ook maar doen! plots staat de bus al op een krakkemikkig vlot, een balsa, om de smalle stook van het titicaca meer over te steken. er staat veel wind, ons passagiersbootje lijkt wel een speelbal op de golven.
aan de overkant heerst de nodige chaos. de ene is nog niet afgereden of de andere staat al veel te kort bij om het vlot op te rijden onder oorverdovend getoeter.
er wordt druk gewerkt om auto's en vrachtwagens kleurrijk te versieren voor de inzegening. ze staan twee rijen dik opgesteld voor de witte kathedraal van copacabana.
boven op het uitkijkpunt van de stad volgen we een deel van de kruisweg. het is bijna zonsondergang, tijd voor de verkopers om hun stalletjes op te ruimen. fit zijn ze wel, als ze dagelijks dit pad heen en weer doen.
...en wat je nog allemaal meer kan doen bij en op het titicaca meer.
isla del sol staat in onze reisgids beschreven als 'highlight' van alle titicaca excursies, dat kunnen we met kracht beamen. volgens de legende is het de geboorteplek van de zon. de uitzichten tijdens onze wandeling van het noordelijke naar het zuidelijke punt van het eiland zijn fenomenaal. j & t verliezen de weg in het labyrint van het palacio del inca van de chincana ruïnes. ze renoveren 10tallen steenmannetjes als we pick-nicken. onderweg komen we de familie big tegen. knor... knor... er wordt lustig heen en weer geknord en gezeurd om melk. moeder zeug legt zich 2 keer neer, telkens zien we een vleeshoop biggetjes. het laatste biggetje mist steeds de actie...
de ezels op het eiland worden 's morgens en 's avonds ingezet om water van de bron, beneden bij de haven, zo'n 200m hoger naar de hostels te vervoeren over een steil bergpad. uit medeleven neem je dus beter geen douche.
We wouden de zonsondergang zien bij titicaca. Maar er stond een berg voor. Dus zijn we maar teruggekeerd naar ons hotel. Toen zagen we een mevrouw inkopen doen in een klein winkeltje. Met lama's die mooi op haar wachtten buiten. We dachten dat het alpaca's waren maar het was niet zo.
van puno (peru) naar copacabana (bolivië) is ongeveer 4u met de bus. de grensovergang ging probleemloos. je wandelt 300m van de ene grenspost naar de andere en met een paar stempels rijker in je paspoort mag je weer in de bus stappen. in copacabana zijn we meteen met de boot verder gevaren naar isla del sol.
in de haven hebben we een bootje genomen naar Uros, dat zijn drijvende eilanden op Titicaca. waar wij zijn geweest wonen 5 gezinnen. ze hebben ook alles uit riet gemaakt. ze maken rieten boten,huizen,uitkijktorens...in Peru zijn deze eilandjes bewoond maar in Bolivië is het enkel een toeristische attractie. we hebben ook al kleine rieten bootjes gekocht om de mensen te steunen. ze zijn zelfs al gedoopt in het Titicaca meer.
JANNE
we zijn terug uit de jungle, waaw wat een avontuur.
vanuit cusco vertrekken we met gids, kok en chauffeur richting manu nationaal park. onderweg bezoeken we pre-inca begrafenistorens in ninamarca, het folkloristisch stadje paucartambo en in tres cruces staan we op 3500m en zien de cloud forest in wolken onder ons. dan beginnen we aan de afdeling. regelmatig stappen we uit ons busje. terwijl moises, onze gids, ons de vreemste vogelsoorten laat ontdekken heeft cerilo, de kok, zijn veldkeuken opgesteld als we komen aanwandelen.
we lopen door coca plantages, zien rubberbomen en bekijken hoe ananas groeit.
in atalaya eindigt de weg en moeten we per boot verder stroomafwaarts. het regent, er staat veel wind en de onstuimige bruingekleurde rivier sleurt heel wat boomstammen mee. het waterpeil is hoog genoeg, jacob en david weten de diepere delen goed te bevaren. onderweg warmen we ons op in warmwaterbronnen.
slapen in een boomhut en wachten tot de tapir midden in de nacht bij de plassen verschijnt, is de max. helaas zien we hem niet. de meest ongelooflijke geluiden houden ons uit de slaap, niet wetend welk beest erbij hoort.
we slingeren als tarzan en jane aan lianen, steken rivieren over die onze laarzen laten vollopen en moeten onszelf overwinnen om voetje voor voetje via een boomstam het hoogwater te trotseren.
we ontmoeten wandelende palmbomen op zoek naar het beste plekje in de zon. geniaal hoe ze met hun veelvoud aan stammen in hutvorm zich een aantal meters op de grond kunnen verplaatsen. de palmboom met de dikke buik is ook niet mis. als zijn zaden vallen ketsen ze zo in vele richtingen verder weg.
ons pad kruist een keurig platgelopen weggetje vol lopende blaadjes. als we beter kijken zien we miljoenen miertjes op weg naar hun nest worstelen met blaadjes groter dan zichzelf. in het nest vormen zich paddestoelen op de aangevoerde bladeren en dat is het voedsel waar ze van houden.
sympathieke (pipilangkous) aapjes geven spektakel op hun zoektocht naar vruchten hoog in de bomen als wij een tussendoortje eten aan de rivier. moises doet perfect de lokroep na om te zeggen dat er eten op een bepaalde plaats is.
tijdens onze nachtwandeling zien we een heel veld vol flikkerende vuurvliegjes, we zoeken met gemak goed gecamoufleerde wandelende takken, de vleermuis vliegt rakelings langs ons om vliegjes te vangen in het schijnsel van de zaklampen. kaaimanogen loeren naar ons en minikikkertjes kwaken zich de longen uit het lijf. de spinnen worden tijdens de tocht alsmaar groter tot we zelfs verscholen tussen de schubben van verschillende palmbomen ware tarantula's zien, brrrr....
het waterpeil van de rivier zakt snel bij sterke zon, onze bootsmannen moeten regelmatig het water in om de boot over ondiepe stukken te duwen bij terugkeer.
deze ongelooflijke natuur zullen we niet snel vergeten.
hilde.
we zijn nu meer dan een week in de ban van de inca's geweest. zij wisten hun steden, tempels en wegen op de meest ongelooflijke plaatsen te bouwen. morgenvroeg laten we de veelzijdige stad cusco achter ons om op avontuur te gaan in de 'selva', het regenwoud van manu national park.
