... is een zeer fijne ervaring. Dagelijks samen nieuwe plekken ontdekken. Delen van impressies en spreken over de vreemde, soms zo andersaardige wereld. Zoveel afwisseling laat weinig kans voor saaie momenten. Natuurlijk, het moet de juiste mix van reizen en spelen zijn. Voor ons werkte het uitstekend. Zonder ruzies of voortijdig naar huis willen gaan.
Maar hoe was het nu praktisch?
Een groot voordeel was dat Janne en Tim hun eigen spullen konden dragen. Een kleine dagrugzak met zo weinig mogelijk kledij is belangrijk. Alle gemeenschappelijke spullen als kook-/was gereedschap, moskietonetten droegen wij.
Met minimale bagage konden wij ons altijd makkelijk verplaatsen. Op de dagelijkse trip met bus, collectivo, taxi, trein of vliegtuig waren we echt perfect op elkaar ingespeeld. Zelfs de security eromheen.
Kleine hotels of guesthouses met vier bedden vinden was ook geen probleem. Soms namen wij ook twee kamers met elk 2 bedden of de dormitory. Maar op voorhand geboekt, hebben wij nooit. Gewoon 's morgens vertrekken en 's avonds ergens aankomen.
Opmerklijk was ook dat Tim en Janne tijdens de vier maanden niet ziek zijn geweest. Zelf geen enkele keer diaree, terwijl wij, grote mensen regelmatig buikgeblubber hadden van de vruchensappen en het eten op straat. Ook leken ze minder moeite te hebben met het aanpassen aan de hoogte, kou of warmte.
De gewende smaken van thuis hebben de kids -zeker in de eerste weken- gemist. Maar het vervaagt wel snel en ieder land heeft natuurlijk zijn eigen lekkernij. Ik denk bv aan overheerlijke Picarones, een soort donuts, waarvan wij grote fans waren.
Omwille van de leeftijd liggen de interesses vaak een stuk uit elkaar. Eens zwemmen gaan, een park bezoeken, sandboarden of samen de natuur onderzoeken helpt enorm. Op de juiste afwisseling komt het aan.
Schoolwerkjes hebben heel wat uren in beslag genomen. Het leuke eraan was dat ons klasje altijd een speciale locatie had. Als we langer op een plek bleven was er een dagelijkse routine voor wiskunde. Soms deden we wat woordenschat van Frans tijdens de lange busritten. Nu maar hopen dat er niet te veel verwarring is met Spaans als ze terug in de klas zijn.
De knuffel mag ook niet ontbreken. Het geeft het warme thuisgevoel om de een of andere emotie te verwerken.
In Peru en Bolivië zijn wij als familie wel de uitzondering geweest. De lokale bevolking komt meestal alleen in contact met westere toeristen die men in twee groepen kan indelen: de jongeren tot dertig (zonder kids) en 60 plussers. Onze leeftijd ontbrak eigenlijk volledig. Vandaar dat wij vaak veel attentie voor onze twee blondjes hebben gekrijgen. Op hoeveel Facebook pagina's zouden ze nu wel staan?
