Lang reizen met kinderen

... is een zeer fijne ervaring. Dagelijks samen nieuwe plekken ontdekken. Delen van impressies en spreken over de vreemde, soms zo andersaardige wereld. Zoveel afwisseling laat weinig kans voor saaie momenten. Natuurlijk, het moet de juiste mix van reizen en spelen zijn. Voor ons werkte het uitstekend. Zonder ruzies of voortijdig naar huis willen gaan.

Maar hoe was het nu praktisch?

Een groot voordeel was dat Janne en Tim hun eigen spullen konden  dragen. Een kleine dagrugzak met zo weinig mogelijk kledij is belangrijk. Alle gemeenschappelijke spullen als kook-/was gereedschap, moskietonetten droegen wij.

Met minimale bagage konden wij ons altijd makkelijk verplaatsen. Op de dagelijkse trip met bus, collectivo, taxi, trein of vliegtuig waren we echt perfect op elkaar ingespeeld. Zelfs de security eromheen.

Kleine hotels of guesthouses met vier bedden vinden was ook geen probleem. Soms namen wij ook twee kamers met elk 2 bedden of de dormitory. Maar op voorhand geboekt, hebben wij nooit. Gewoon 's morgens vertrekken en 's avonds ergens aankomen.

Opmerklijk was ook dat Tim en Janne tijdens de vier maanden niet ziek zijn geweest. Zelf geen enkele keer diaree, terwijl wij, grote mensen regelmatig buikgeblubber hadden van de vruchensappen en het eten op straat. Ook leken ze minder moeite te hebben met het aanpassen aan de hoogte, kou of warmte.

De gewende smaken van thuis hebben de kids -zeker in de eerste weken- gemist. Maar het vervaagt wel snel en ieder land heeft natuurlijk zijn eigen lekkernij.  Ik denk bv aan overheerlijke Picarones, een soort donuts, waarvan wij grote fans waren. 

Omwille van de leeftijd liggen de interesses vaak een stuk uit elkaar. Eens zwemmen gaan, een park bezoeken, sandboarden of samen de natuur onderzoeken helpt enorm. Op de juiste afwisseling komt het aan.

Schoolwerkjes hebben heel wat uren in beslag genomen. Het leuke eraan was dat ons klasje altijd een speciale locatie had. Als we langer op een plek bleven was er een dagelijkse routine voor wiskunde. Soms deden we wat woordenschat van Frans tijdens de lange busritten. Nu maar hopen dat er niet te veel verwarring is met Spaans als ze terug in de klas zijn.

De knuffel mag ook niet ontbreken. Het geeft het warme thuisgevoel om de een of andere emotie te verwerken.

In Peru en Bolivië zijn wij als familie wel de uitzondering geweest. De lokale bevolking komt meestal alleen in contact met westere toeristen die men in twee groepen kan indelen: de jongeren tot dertig (zonder kids) en 60 plussers. Onze leeftijd ontbrak eigenlijk volledig. Vandaar dat wij vaak veel attentie voor onze twee blondjes hebben gekrijgen. Op hoeveel Facebook pagina's zouden ze nu wel staan?

Reserva Nacional de Paracas.

Met een praatgrage taxichauffeur laten we ons rijden naar de speciaalste plekjes in het nationaal park.

We voelen ons paleonthologen op zoek naar mooie schelpenfossielen bij de eerste stop. Het is heel bijzonder om verder te rijden in zo'n onmetelijk droog woestijnlandschap waar geen sprietje groen groeit.

We stoppen bij mooie baaien, zien zelfs stranden met roestkleurig rood zand, nooit eerder gezien.

Van 'El catedrale', een rotsformatie gemaakt door wind en ruw zeewater, blijft na de zware aardbeving van 2007 jammer genoeg slechts één pilaar overeind.

In een klein vissersdorpje nemen we de tijd om een groep pelikanen van dichtbij te observeren. We picknicken op een eenzaam strandje en slurpen gulzig zoveel mogelijk zon op.

Islas Ballestas.

We varen in de ochtend, wanneer de zee nog heel rustig is, met een speedboot naar het eiland. Onderweg zien we op de rotsen een gelijkaardig teken zoals we er in Nasca zovele gezien hebben: la candelabra.

Het lijkt alsof een natuurfilm aan ons voorbijglijdt. Zoveel 'wildlife' binnen bereik. We varen langs mooi gevormde bogen en donkere grotten. Het is voor de zeeleeuwen en de pinguïns geen lachertje om vanuit zee de steile rotsen te beklimmen. De duizenden aalscholvers, pelikanen en andere zeevogels produceren een behoorlijke dikke, witte laag uitwerpselen, guano. Een kostbaar produkt gebruikt in de mestoffenindustrie.
Naast de zeesterren zien we 'zeezonnen' zich tegoeddoen op de mosselbanken.

Zandduinen in Huacachina.

Op dit moment zitten we in een oase in de woestijn midden tussen grote zandduinen van wel 100 m hoog (Huacachina). Gisteren hebben we nog een leuke activiteit gedaan die zeker tot de top 3 van Tim gaat behoren. Eerst een beetje rondcrossen met een sandbuggy in de onmetelijke duinen en dan sandboarden van de serieuze hellingen. Zou leuk zijn voor een schoolreisje ;-) . 1 grote zandbak, zover het oog rijkt. Overdag is het flink heet. We zoeken 's middags een schaduwplek om wat oefeningen voor school te maken met als beloning een frisse duik in het zwembad. Konden we maar wat zon naar belgië sturen!!!

Nasca

Via de mirador krijgen we een glimp over enkele Nascalijnen en geogliefen. Mysterieus!!! Ze lopen kriskras door de grote Nasca woestijn en tot op heden heeft men nog niet achterhaald hoe en door wie ze werden gemaakt. Onze taxichauffeur houdt ook halt bij het huis (nu museum) van Maria Reiche, een Duitse wiskundige die haar hele leven heeft gewijd aan onderzoek van de Nascalijnen.

Wandelen in Colca Canyon

De Colca Canyon is zogezien vlak bij Arequipa... zo was onze veronderstelling. Maar het was dan toch weer zes uur bussen om er naar toe te geraken.

Spijtig moesten wij ook een gecrashte bus met enkele doden passeren. De Flores bus hadden wij juist 20 minuten eerder zien vertrekken van dezelfde terminal.

In Cabanaconde starten we een drie daagse wandeling door de 1200m diepe vallei. De uitzichten zijn spectaculair. Het landschap is kurkdroog en het is ongelooflijk heet. We dragen in totaal 5 liter water met ons mee die op het einde van de dag op zijn.

Wandelen gaat prima. Janne heeft enorm veel power en loopt voorop. Nog nooit zijn we al om 4:30h 's morgens opgestaan om te beginnen wandelen (wegens hitte).

Tijdens onze vele picknicks oefenen Tim en Janne vuur te maken. Het maakt hun groot plezier. In Belgie is dit natuurlijk ondenkbaar maar hier maakt iedereen vuurtjes en is het de normaalste zaak.

Onderweg ondekken wij ook een grote geiser. De witte rookwolken zijn van ver zichtbaar. 's avonds aangekomen in een klein dorpje, liggen wij nog tot laat in de nacht in een hete warmwaterbron, vlak langs de rivier, naar sterren te kijken en satellieten te tellen. Een prachtige plek.

Dat de aarde hier nog volop in beweging is, voelen wij twee dagen later. In de nacht worden wij drie keer door aardschokken wakker gemaakt. Dat was wel even schrikken.

We zien ook de enorm grote Andescondors opstijgen met de eerste thermiek.

Op de terugweg naar Arequipa moesten we weer een pas van 4900m hoogte over. Het weer was ondertussen omgeslaan en het was koud en lichtjes aan't sneeuwen. Op een bepaald moment viel toch niet de motor van de bus uit. Ook na veel proberen sprong hij niet aan. De batterij was te zwak of de lucht te dun. Dat was even slikken. We dachten meteen aan onze eerste belevenis op die hoogte met overgeven en misselijkheid. Nu waren wij natuurlijk beter aangepast, dat wel. Onze redding was dan dat de bus op een afdalend stuk stond. De motor werd rollend, mits enkele rukken, in gang gezet en we zijn terug geraakt.

Arequipa

Na zes uur bussen komen wij in Arequipa aan. De stad ligt tussen drie slapende vulkanen op 2300m hoogte. De binnenstad is mooi met veel historische gebouwen.

Wij bezoeken Juanita, het schone ijsmeisje dat vijfhonderd jaren geleden door de Inca's werd geofferend op de top van de vulkaan op 6000m hoogte. De koude heeft haar redelijk goed bewaard. Ze leek wel erg gekrompen in het museum.

Het grote Santa Catalina monasterio was ook de mooite. Een fort met zijn eigen kleine stadje. Het ging de nonnekes destijds duidelijk beter dan de rest. Ze konden het zware bidwerk onderbreken om een duik in hun privé zwembad (badhuis) te nemen.

In de stad lopen wel veel 'package touristen' rond. Het lijkt dat daardoor de prijzen stukken hoger liggen als in andere delen van het land. Bijna Europese prijsen, bv. inkom museum ... 10 euro., koffie... 2.5 euro. Niet meer zo prettig voor ons backpackers.

Terug in Peru - Tacna

Zonder problemen steken wij de grens terug over naar Peru. De weg naar Tacna gaat door woestijnachtig gebied. Wij blijven twee nachten en bekijken de oude stoomtreinen van de verbinding Tacna-Arica.

Op de straten hebben nu weer de auto's voorrang. Anders dan in Chile stoppen zij niet voor voetgangers. Ook het lawaai is terug. Letterlijk iedere taxi toetert op ons om zijn diensten aan te bieden. Aan ieder kruispunt toeteren alle auto's om te waarschuwen dat zij komen. En niet een keer...

chile.

Na een fantastische afdaling zitten we terug op zeeniveau. We zijn voor 2 dagen in de Chileense havenstad Arica. Alles ziet er meteen welvarender uit dan in Bolivië. De huizen, winkels en ook de mensen. In de supermarkt kunnen we niet weerstaan aan een fles goeie, ons bekende, wijn. Er rijden veel meer personenwagens op de straten. Aan de meeste huizen wappert de Chileense vlag.Welvaart heeft natuurlijk zijn prijs. Alles is gevoelig duurder.